Strona 3 z 7
Gleby
Powierzchnię wsi zajmują:
grunty orne – 879,64 ha,
lasy – 329,81 ha,
użytki zielone – 63,16 ha,
tereny zabudowane – 18,19 ha,
tereny komunikacyjne – 40,96 ha,
pozostałe tereny – 36,00ha.
Gleby są średnio - słabe, z przewagą żytnio - ziemniaczanych. Grunty klasy V i VI zajmują około 41% całkowitej powierzchni. Pomimo bardzo słabej bonitacji gleb, odłogi i ugory jako nieużytki stanowią tylko 0,17% ogólnej powierzchni.
Drogi
Przez Podmokle Wielkie przebiega droga wojewódzka Babimost – Zbąszynek. Od centrum wsi w kierunku Nowej Wsi Zbąskiej przebiega droga powiatowa. Drogi gruntowe, gminne, dojazdowe do pól utrzymane są w dobrym stanie. Łączna długość wszystkich dróg wynosi około 46 km.
Miejscowość Podmokle Wielkie posiada w pełni kanalizacje sanitarną z której doprowadzone są ścieki do oczyszczalni w Babimoście. Ponadto wieś jest zwodociągowana w 100% od roku 1933 a obecnie woda dostarczana jest z nowoczesnej hydrofornii z Babimostu.
Walory architektury wiejskiej
Podmokle Wielkie dysponują ściśle zwartą zabudową gospodarczą i mieszkaniową, charakterystyczną dla tych terenów. Świadczy to o wielowiekowej wysokiej kulturze rolnej. Na szczególną uwagę zasługują starannie zagospodarowane obejścia oraz trawniki, klomby i żywopłoty przed domami.
Walory ukształtowania przestrzeni publicznej
W 2004 roku została wybudowana ścieżka rowerowa łącząca obydwie wsie.
W wiosce funkcjonuje sala wiejska, która skupia życie kulturalne wioski, która na dzień dzisiejszy nie zaspokaja w pełni potrzeb i oczekiwań mieszkańców.
W budynku oprócz Sali wiejskiej znajduje się zaplecze kuchenne, świetlica OSP oraz przedszkole. Całość została zmodernizowana i odnowiona w 2009.
Osobliwości kulturowe
Prowadzone są zajęcia nauki gry na koźle weselnym, jako kultywowanie tradycji regionalnej.
Miejsca, osoby i przedmioty kultu
Mieszkańcy wiosek Podmokli Małych i Podmokli Wielkich wybudowali wspólny kościół między wioskami. Występują tu również 100 – letnie przydrożne kapliczki.
Święta, odpusty i pielgrzymki
Odpust przypada w dniu 1 maja – w dzień Józefa Robotnika
Tradycją jest odprawianie nabożeństw o urodzaje tzw. „Dni Krzyżowe” obchodzone w maju, które przed wybudowaniem kościoła odbywały się przy przydrożnych kapliczkach.
W lipcu mieszkańcy przyjmują pielgrzymów udających się na pielgrzymkę do Częstochowy.
Tradycje, obrzędy i gwara
Najważniejszą zachowaną i kultywowaną tradycją jest gra na koźle weselnym – dudowym instrumencie muzycznym, występującym tylko w tych stronach. Obecnie zajęcia z nauki gry na tym instrumencie prowadzone są w szkole podstawowej.
Przed II wojną światową istniały tu całe kapele koźlarskie, które występowały na weselach i zabawach wiejskich.
Starym kultywowanym zwyczajem jest również "cymper" , czyli korowód przebierańców odwiedzający gospodarstwa w mięsopusty lub inaczej zapusty, w ostatni dzień przed środą popielcową. Korowód śpiewając, tańcząc, życząc zdrowia i urodzajów zbiera datki do koszyka, a dzieci i ciekawskich „kominiarze” "murzą" sadzą.
Innym zwyczajem do nie dawna było darcie pierza gęsiego i kaczego zwane „piórnicą”. Odbywało się ono w czasie wolnym od zabaw. Wieczorami zbierają się gospodynie wiejskie w domu jednej z nich i drą pierze wymieniając się między sobą nowinkami i ploteczkami. W dawnych czasach to stworzone wówczas pierzyny i poduch były podstawą posagu.
Do historii przeszedł również inny zwyczaj, który był kultywowany od niepamiętnych czasów to „obrusło”, polegający na opasaniu kapliczki pierwszym zżętym zbożem. W ten sposób mieszkańcy wyrażają swoją prośbę o urodzajne plony.
Najbardziej kultywowanym zwyczajem jest jednak „pulter”. Odbywa się on w przededniu wesela i polega na tym, że sąsiedzi i znajomi rozbijają szkło przed bramami nowożeńców. Im szybciej „goście” zostaną poczęstowani plackiem i wódką tym mniej bałaganu zostanie do posprzątania przed weselem.
Mieszkańców (szczególnie starszych) wyróżnia specyficzny dialekt gwary podmoklańskiej, którego cechą charakterystyczną jest zakańczanie większości wyrazów na „-um” np.:
- byłam – byłum
- widziałam – widziałum
- zjadłem – zjadłum
- zrobiłem – zrobiłum