Niezmiernie miło jest nam poinformować, że nasza próba pobicia rekordu Guinnessa w kategorii „Największy gliniany garnek na świecie” została oficjalnie uznana i otrzymaliśmy certyfikat ze światowego biura rekordów Guinnessa z Londynu, potwierdzający że jesteśmy w tej dziedzinie rekordzistami świata.

Przypomnijmy, że próbę pobicia rekordu podjęliśmy 21 sierpnia 2014 roku z okazji zaplanowanych obchodów XXXII Ogólnopolskich Dni Pszczelarza. Ulepienia garnka podjął się pan Rytis Konstantinavicius, artysta pochodzenia litewskiego.

Praca nad garnkiem rozpoczęła się od ułożenia podestu z 1600 cegieł. W ciągu następnych siedmiu dni garnek stopniowo nabierał kształtów. Punktem kulminacyjnym był oczywiście wypał naczynia, który trwał ponad 14 godzin! Do ulepienia garnka zużyto aż 3 tony gliny.

Podczas lepienia nie obyło się bez niespodzianek. Najpierw mocny podmuch wiatru złamał nogi namiotu, pod którym pracował artysta. Z uwagi na silne ruchy powietrza, które odczuwalne były niemal przez cały czas, zmuszeni byliśmy postawić dużą przyczepę osłaniającą garnek.

Gdy uporano się z wiatrem, przyszedł czas na deszcz, który padał przez trzy dni bez przerwy. Chociaż namiot był szczelny, to powstające wokół niego kałuże zapełniały garnek wilgocią, co w ostateczności mogło doprowadzić do jego rozsadzenia podczas wypału. W celu uniknięcia katastrofy, z pobliskiego lotniska dostarczyliśmy potężnej mocy nagrzewnicę na olej opałowy, z długim i giętkim rękawem służącą do nagrzewania samolotów zimą.

Ostatni problem napotkano podczas wypału garnka. Po siedmiu godzinach w piecu, okazało się, że otwór w pokrywie pieca jest za szeroki przez co temperatura nie utrzymywała się na odpowiednim poziomie. Jedynym rozwiązaniem tej sytuacji było wejście na górę pieca (4 metry wysokości) i ręczne nałożenie przysłony. Tego karkołomnego zadania, pod asekuracją straży pożarnej, podjął się Rytis Konstantinavicius.

Oficjalne mierzenie garnka odbyło się pod fachowym okiem niezależnych świadków, którzy potwierdzili, że nowy rekord Guinnessa na największy gliniany garnek wynosi od teraz:

- 310,1 cm wysokości,

- 689,5 cm obwodu w najszerszym miejscu,

- 502,9 cm obwodu otworu,

- 466 cm obwodu podstawy,

- 160,1 cm średnicy otworu.

Następnie sporządzono wszystkie wymagane prawem dokumenty w tym: zeznania świadków spisane w obecności notariusza, materiały filmowe i fotograficzne, artykuły prasowe oraz potwierdzone przez Urząd Miar w Zielonej Górze pomiary garnka. Na wynik czekaliśmy kilka miesięcy.

Warto było, ponieważ tak jak już wspomnieliśmy nasz rekord został uznany!

Dziękujemy wszystkim, którzy bacznie obserwowali próbę pobicia rekordu, byli z nami w czasie finałowego wypalania garnka oraz dokonywania pomiarów oraz tym, którzy nam kibicowali.

Nasze rekordowe dzieło można obejrzeć na terenie Centrum Sportu i Rekreacji w Babimoście.

Zapytanie ofertowe 1/2014
Załącznik do zapytania ofertowego 1/2014

Zapytanie ofertowe 2/2014
Załącznik do zapytania ofertowego 2/2014

Zapytanie ofertowe 3/2014
Załącznik do zapytania ofertowego 3/2014

Regulamin dla wystawców

Formularz dla wystawców

Zgłoszenie uczestnictwa w obchodach

1. SULECHÓW - Dom Studenta

2. KOLESIN - Dwór

3. WOLSZTYN - Hotel Kaukaska

4. WOLSZTYN-KARPICKO - Hotel Leśny

5. WOLSZTYN-KARPICKO - Motel Montana

6. WOLSZTYN-KARPICKO - Ośrodek Wypoczynkowo - Szkoleniowy

7. DRZONKÓW - Hotel WOSiR

8. KALSK - Motel Texicana

9. KALSK - Hotel ODR

10. WOJNOWO - Ośrodek Wypoczynkowy

11. CHLASTAWA-ZBĄSZYNEK - Hotel Artix

12. CHLASTAWA-ZBĄSZYNEK - Karczma Cykada

13. ZIELONA GÓRA - QUBUS HOTEL

14. ŚWIEBODZIN - Hotel Sen

MAPA HOTELI

Największy na świecie gliniany garnek do miodu

Wymiary aktualnego rekordu:

- wysokość: 223 cm
- obwód maksymalny: 517,6 cm
- obwód otworu: 214 cm
- średnica otworu: 69,4 cm
- obwód podstawowy - 285 cm

Materiały potrzebne do utworzenia największego na świecie glinianego garnka do miodu

- gliniana szamotowa 1000 kg
- cegła szamotowa 230x114x65mm
- mata izolacyjna 126 mb
- siatka zbrojeniowa ⌀ 5mm, 51 m²
- pręt zbrojeniowy ⌀14, 87 mb
- kątownik stalowy 30x30 mm, 78mb
- kątownik stalowy 40x40x3 mm 12 mb
- drut stalowy miękki 50 mb
- drut oporowy ⌀ 4 mm, 8 kg
- palniki gazowe z reduktorami
- butle gazu

Strona w przygotowaniu

Skansen Maszyn i Urządzeń Rolniczych w Podmoklach Małych

Skansen Maszyn i Urządzeń Rolniczych w Podmoklach Małych to miejsce pozwalające na poznanie pięknych tradycji i historii polskiej wsi. Skansen stanowi zbiór ok. 200 maszyn i urządzeń rolniczych będących wytworem myśli i rąk kilku pokoleń, będących jedynym świadectwem wysokiej kultury rolnej tamtych czasów. Wśród urządzeń podziwiać można różnego rodzaju, wielkości i zastosowania pługi, kultywatory, opielacze, dołowniki, kopaczki, kosiarki, snopowiązałki, młocarnie, kieraty, siewniki, śrutowniki. Maszyny rolnicze wyeksponowane są w kolejności odpowiadającej chronologii prac polowych od orki po zbiór plonów. Osobną ekspozycją są maszyny i urządzenia do przetwarzania płodów rolnych (śrutowniki, sieczkarnie, rozdrabniacze itp.) oraz urządzenia do różnych prac w gospodarstwie. Wielką atrakcją jest przeniesiony i odrestaurowany wolnostojący, czynny chlebny piec, który służył do wypieku chleba. Skansen budowany był z myślą o jak najstaranniejszym odzwierciedleniu tradycyjnego środowiska pracy i życia ludności wiejskiej. Od 2010 roku w skansenie podziwiać można wspaniały, odrestaurowany wiatrak typu Koźlak z 1854 roku.

Wspaniałym uzupełnieniem dla skansenu jest Izba Pamięci w Szkole Podstawowej w Podmoklach Małych, która powstała w czerwcu 2004 roku z okazji jubileuszu 75-lecia istnienia w tej miejscowości szkoły polskiej. Zgromadzono dużą liczbę pamiątek, które podzielono na kilka działów. Najstarsze dokumenty pochodzą z pierwszej połowy XIX w. Spisane są w j. niemieckim i dotyczą codziennych spraw i życia mieszkańców. Niezwykle oryginalnym dokumentem jest paszport z 1850 roku. Można podziwiać tam również różnego rodzaju sprzęt gospodarstwa domowego, drobny sprzęt rolniczy i narzędzia rzemieślnicze. Zbiór stanowią m.in. stare maglownice, oryginalne młynki do kawy czy też maselnice (kierzynki) oraz inny ciekawy sprzęt gospodarstwa domowego. Z przedmiotów typowo rolniczych można zobaczyć cepy, kosy, chomąta itp. Bardzo okazała jest kolekcja dokumentów dotyczących działalności szkoły polskiej w okresie międzywojennym. Zachowały się dzienniki lekcyjne, świadectwa i zdjęcia. Osobnym działem jest część poświęcona patronowi szkoły – Franciszkowi Sarnowskiemu. Dzięki przekazanym przez rodzinę pamiątkom można poznać życie i pracę tego niezwykłego pedagoga. Zebrane eksponaty wspaniale uzupełniają ekspozycję skansenu i są kopalnią wiedzy dla regionalistów.

Zabytkowy kościół w Kosieczynie

Kościół Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza to zabytkowy, modrzewiowy kościół rzymskokatolicki, zlokalizowany w Kosieczynie, w gminie Zbąszynek. Jest drugim (po kościele pw. św. Mikołaja w Tarnowie Pałuckim) co do starszeństwa drewnianym kościołem na ziemiach polskich. Kościół pochodzi z roku 1408. Wieża powstała około 1431 roku. Istniejący kościół został wzniesiony na rzucie prostokąta, z prosto zamkniętym prezbiterium od strony wschodniej, przedłużonym zakrystią, dobudowaną prawdopodobnie w wieku XVII. Można przypuszczać, że świątynia była wielokrotnie rekonstruowana na planie pierwotnego kościoła. W wyniku remontu z 1958 południowa ściana była wzmacniana stalowymi podporami, które zostały potem usunięte. W listopadzie 2007 przeprowadzono remont dachu kościoła. Po zakończeniu remontu dachu w kościele odkryto freski nienadające się do odnowienia z uwagi na stan ich zniszczenia. Dalsze prace remontowe prowadzone były w 2011.

Pocysterski Zespół Klasztorny w Gościkowie-Paradyżu

Opactwo cysterskie w Paradyżu – dziś mieści się tu Wyższe Seminarium Duchowne – wzniesiono w XIII w. To jeden z cenniejszych lubuskich zabytków architektonicznych i jeden z najwspanialszych zabytków sztuki sakralnej w Polsce. W przyklasztornych pomieszczeniach znajduje się muzeum paradyskie, zawierające cenne starodruki, które pozostawili po sobie cystersi. Do klasztoru i kościoła od północy i zachodu przylegają ogrody. Ich ozdobą są figury kamienne z XVIII w., przedstawiające świętych, m.in. św. Floriana, św. Bernarda, św. Benedykta i św. Marcina z Tours. Przed zachodnią fasadą kościoła znajduje się rokokowa figura Marii Panny w otoczeniu świętych z 1755 r. W paradyskim kościele od 2003 r. odbywa się festiwal muzyki dawnej „Muzyka w Raju”.

Pomnik Chrystusa Króla w Świebodzinie

Głównym inicjatorem i pomysłodawcą budowy pomnika był proboszcz parafii – sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Świebodzinie – ks. prałat Sylwester Zawadzki, który w 2001 r. rozpoczął działania zmierzające do wybudowania w Świebodzinie pomnika o wielkości zbliżonej do pomnika Chrystusa Odkupiciela w Rio de Janeiro.

Zasadnicze prace budowlane nad pomnikiem rozpoczęto od usypania 16,5 metrowego kopca z ziemi, gruzu i kamieni.

21 listopada 2010 biskup Stefan Regmunt poświęcił figurę.

Pomnik zbudowany jest przy ul. Sulechowskiej w Świebodzinie na 16 metrowym nasypie z kamieni i gruzu. Pomnik ma wysokość 36 metrów wraz z koroną i wykonany jest w technologii siatkobetonu. Korona na skroni figury ma 3,5 metra średnicy oraz 3 m wysokości) i w całości jest pozłocona, głowa ma 4,5 m wysokości i waży 15 ton. Każda z dłoni ma po 6 m długości, a odległość między końcami palców rąk wynosi 24 metry.

Stare Miasto i Palmiarnia w Zielonej Górze

Zielona Góra jest miastem zabytkowym, z racji niewielkich zniszczeń wojennych pozostała tutaj cała przedwojenna zabudowa miejska. Szczególne walory estetyczne posiada Stare Miasto oraz przedwojenne wille wzdłuż alei Niepodległości, reprezentacyjnego traktu miejskiego. Znajduje się tu też wiele budynków o unikalnej architekturze – dzieła berlińskich architektów, jak np. teatr zaprojektowany przez Oskara Kaufmanna. Oprócz pięknych niewielkich kamienic w najstarszej części miasta, jest tu też wiele budynków postindustrialnych dostosowanych do nowych funkcji, np. lofty w okolicach ulicy Fabrycznej czy część budynków Fabryki Wełny zaadaptowane na centrum handlowe.

Zielonogórska Palmiarnia cenna jest nie tylko dzięki unikatowej prezentacji egzotycznych roślin. Palmiarnia to przede wszystkim część historii miasta i zielonogórskiej tradycji. Park Winny, na którym jest zlokalizowana, sąsiaduje od strony południowej z zabytkowym zespołem przemysłowym dawnego zakładu włókienniczego „Polska Wełna” (obecnie jest duże Centrum Handlowe). Od strony południowo - wschodniej znajduje się zabytkowa zabudowa jednorodzinna z początku XX wieku. Od północnego wschodu otacza go teren usługowo-administracyjny oraz duży parking. Północne otoczenie to tereny usługowo-mieszkaniowe wraz ze starówką. Jednak to nie przypadek, że Palmiarnia powstała na Winnym Wzgórzu.

Historia winiarstwa na tych ziemiach rozpoczęła się podobno 860 lat temu. W XIX wieku winnice otaczały miasto ze wszystkich stron. Praktycznie były wszędzie. To było duże centrum winiarskie z dziesiątkami małych winiarni i z kilkoma dużymi firmami znanymi w całych Niemczech. Zielonogórscy winiarze na swoich plantacjach stawiali specjalne budynki – tzw. domki winiarzy. Służyły do przechowywania zbiorów, beczek i narzędzi. Tylko nieliczne przetrwały do dzisiaj. Jednym z nich jest dom Gremplera postawiony na Winnym Wzgórzu w 1818 r. To wokół niego powstała Palmiarnia.